ناله و دعایی برای روزهای تاریک زندگی
ما زیاد در مورد افسردگی میشنویم. واقعیت این است که عامل افسردگی هر چه باشد همه وجود ما را تحت تأثیر میگذارد. مزمور ۱۰۲ توسط کسی نوشته شده که «دلش خشکیده» و به ما کمک میکند تا در چنین شرایطی دعا کنیم. اما چطور؟
برخی باورهای نادرست مانع از شفا و بهبودی در این شرایط میشوند. باورهایی مثل اینکه:
اول) افسردگی به هیچ عنوان سراغ یک مسیحی نمیآید.
در برخی کلیساها انجیل «ثروت و سلامتی» را وعظ میکنند. بر اساس این باور وقتی شما مسیحی میشوی دیگر روی تلخی و رنج را نخواهی دید. کسی که این باور نادرست را پذیرفته در رویارویی با افسردگی، خود را عاجز و ناتوان و بدتر از همه مقصر هم میبیند.
دوم) باید احساسات خود را سرکوب و انکار کنیم.
دلیل دیگر تا حدودی فرهنگی است. فرهنگی که نمیگذارد احساسات منفی خود را بروز دهیم. مخصوصا اگر مرد باشید. از بچگی به ما میگفتند: «مرد که گریه نمیکنه». ولی احساسات ما هدیهای است که خدا به ما داده و سودمند است. یک چیز اضافی و مضر نیست. نمیتوانیم آن را انکار کنیم و سرکوب کنیم.
این مزمور به ما کمک میکند که با چنین دروغهایی مقابله کنیم. دروغهایی مثل اینکه یک مسیحی هیچ وقت نباید احساس ناراحتی و افسردگی، شک و تردید کند و یا ابراز عجز و ناله کند.
روحالقدس در حکمت الهی چنین تشخیص داده که این مزمور به عنوان کلام خدا به ما برسد تا بدانیم چطور میتوانیم در چنین شرایطی دعا کنیم. یعنی زمانی که حتی «دعایمان نمیآید»! وقتی که فکر میکنیم خدا از ما دور است و ما را نمیشنود، کلاف زندگیمان در هم گره خورده و هم چیز در حال فروپاشی است.
اما چطور در چنین شرایطی دعا کنیم؟ در این موعظه بر اساس مزمور ۱۰۲ به سه نکته اشاره میشود:
۱) دلمان را به حضور خدا میریزیم
۲) نگاهمان را به آسمان میدوزیم
۳) به خدا اعتماد و تکیه کن