در كتاب حزقيال باب ١٠ مي خوانيم كه بخاطر گناهان قوم اسرائيل، خدا جلال خود را از دروازه شرقي معبد خارج ميكند. مسيح كه جلال فروغ خداست از دروازه شرقي شهر اورشليم وارد گرديد(حزقيال ٤٣: ٢) و اين دقيقا پيشگوئي بود، كه در عهد عتيق از بازگشت جلال خدا به معبد شده بود. اما دو قدرت بزرگ در اورشليم از ورود عيسي خوشحال نبودند، روميان و يهوديان اوليه، و ميخواستند مسيح را حذف نمايند، چون مسيح مخالف عقايد و رويه آنها بود. اين دو قدرت بزرگ تمام قدرت خود را گذاشتند تا او را حذف كنند، اما عملكرد آنها باعث شد كه اين پادشاه بر تخت بنشيند و جلال خدا آشكار گردد.  قوم خدا نيز متوجه نشدند كه خدا براي ياري و

كولسيان ١: ١٥ تا ٢: ١٥ در بخش اول اين پيغام ما مي خواهيم به خود شخص و كار مسيح بپردازيم كه در آيه ١: ١٥-٢٠ برتري و كفايت مسيح را مي بينيم. در بخش دوم اين پيغام مي خواهيم ببينيم كه ما در عيسي مسيح كي هستيم كه در آيه ١: ٢١ تا ٢: ١٣ اين موضوع وجود دارد و همچنين در مورد پيروزي عيسي از طريق صليب بر شيطان كه در فصل ٢ آيات ١٣- ١٥ اين موضوع را بررسي خواهيم كرد. در خاتمه بعنوان عكس العمل، سه گام را مي توانيم در فصلهاي ١: ٢٣ و ٢: ٦ و ٢: ٧ رساله كولسيان پيدا نمائيم.

برای عده زیادی از پیروان عیسی، مرگ او یک شکست و فاجعه بود. تصور شاگردان از مسیح و پادشاهی خدا با تفکر عیسی کاملا مغایر بود. عیسی مسیح به شاگردان توضیح داده بود که مرگ او بر روی صلیب مطابق نقشه خداست. همچنین در این موعظه به این سئوالات پاسخ خواهیم داد که آیا مرگ مسیح واقعا لازم بود؟ آیا خدا نمیتوانست با توجه به رحیم بودنش، بدون صلیب گناهان انسانها را ببخشد؟

یکی از آخرین هفت سخن عیسی برروی صلیب این بود ”تِتِلستای” به زبان یونانی که به فارسی ترجمه شده است "به انجام رسید” یا "تمام شد”. این کلمه تِتِلستای تنها یک تمام کردن عادی نبود بلکه به انجام رساندن کاری با موفقیت و پیروزی بود. اشخاصی که در پای صلیب عیسی بودند انتظار نداشتند این کلام را از او بشنوند زیرا برای آنها این سوال بود که عیسی در این وضعیت درد و رنج و جان دادن چه چیز را در حقیقت با موفقیت به انجام رسانید؟

در دنیائی زندگی میکنیم، که نمیتواند مسیح و تعالیم او را تحمل کند. مسیح برای گناهان این دنیا رنج کشید، اما دنیا اینرا درک نکرد. مسیح از همان ابتدا به شاگردان خود گفت، هرکسی میخواهد مرا پیروی کند بایستی هرروزه صلیب خود را بر دوش گرفته و به دنبال من بیاید.اگر بخواهیم مسیح را پیروی کرده و شاگرد واقعی او باشیم بایستی، انتظار بها دادن در این راه را داشته باشیم. برای مشارکت حقیقی با مسیح، بایستی متوجه نقش اساسی صلیب در زندگیهایمان باشیم. نبایستی انتظار داشته باشیم که در قبال نیکوئی و محبت به دیگران، حتما نیکوئی و محبت دریافت خواهیم کرد، دنیا نمیتواند شاهد محبت صادقانه مسیح باشد. خوشا به حال

روز جمعه الصلیب، جمعة «بد» یا جمعة «سیاه» خوانده نشده است، بلکه «جمعة نیک». چرا؟ چرا دعا و خواست قلبی مسیح برای شاگردان و پیروانش، لحظات و ساعاتی قبل از مصلوب شدن، برخوردای از آرامش،‌ شادی و ایمانی بود از جنس آرامش، شادی و ایمان خود؟

وهمانطور که عیسی با درد و اندوه مریم، خواهر ایعلاذر و همچنین برای اورشلیم و گناهان آن در یکشنبه نخل بگریست، امروز نیز برای غمها، دردها و گناهان و گم‌گشتگی مردم اشک می‌ریزد. آیا امروز عیسی با تو اشک می‌ریزد یا برای تو؟...

مسیح تحقق‌ محبتِ پدر به نوع بشر بود. اما این محبت که مسیح بخاطرش حتی سخت‌ترینِ شرایط و مرگ روی صلیب را برای خود پذیرفت چگونه محبتیست؟

یکی از مشکلات زندگی روحانی ما احساس آشنایی بیش از حد با مسايل بنیادی ایمان مسیحی است. گاه آشنایی زیاد شناخت ما را ریاضی گونه و قابل پیش بینی میکند که دیگر رازآلود نیست و شوری و اشتیاقی برای آشنایی ایجاد نمی کند. برای آشنایی زدایی از صلیب چه می توان کرد؟